uitwerkingsopdracht literatuur W.O.I

Uitwerking literatuur

Post voor mevrouw Bromley

In de literaire roman ‘Post voor mevrouw Bromley’ is de loop van de oorlog te lezen vanuit de ogen van de jonge en intelligente John. Hij is een van de weinige jongens die gaat studeren in deze arme tijden. Op een dag breekt de oorlog uit, maar John zweert erbij dat hij zijn studie afmaakt en niet met de oorlog deel gaat nemen. Dit was uitzonderlijk, want bijna elke jongen van boven de 19 stond te popelen om het leger in te gaan. Zelfs de jongens die nog te jong waren, konden niet wachten om voor het vaderland te vechten. Het was bijna een schande als je als gezonde jongen niet het leger in ging.  John werd gezien als een verrader, een lafaard die niet durfde te vechten en alleen maar met zijn neus in de boeken zat. Hij werd op straat uitgejoeld en achterna gezeten. De oorlog was iets spannends, iedereen was er vol van. Ook het vertrouwen op een overwinning was heel groot aan het begin, dit vertrouwen nam in de loop van de oorlog na veel tegenslagen toch wat af. Iedereen zou rond Kerstmis weer thuis zijn en de oorlog zou afgelopen en gewonnen zijn. Het werd al snel duidelijk dat dit te makkelijk gedacht was. Het enthousiasme om het leger in te gaan en te vechten bleef vreemd genoeg maar toenemen. Je zou denken dat het af zou nemen naar mate er steeds meer doden vielen en de ernstigheid van de situatie toenam. Na John zijn vader en vriend overlijden en hij niet geslaagd is voor zijn diploma, besluit hij toch het leger in te gaan, hij heeft geen keus.

Wat kan de oorzaak zijn van deze onverwachte enthousiaste jongeren?

Iedereen zag de oorlog al een tijdje aankomen, en toen het eindelijk zo ver was, was er opluchting onder de bevolking. Eindelijk zou het gebeuren en iedereen was ervan overtuigd dat ze zouden winnen. Er waren grote verwachtingen en een groot enthousiasme om deel te nemen aan de strijd. Iedereen verwachtte dat de oorlog winnen een koud kunstje was voor hun eigen land. Even naar het strijdveld en voor Kerstmis weer thuis zijn, was de gedachte. Niets was minder waar. De propaganda leidde ook tot groot enthousiasme en was bijna dringend. De woorden werden in de mond gelegd voor de burgers, ze konden niet anders dan zich inschrijven.

Iedereen lijdt onder enorme groepsdruk. Als je niet meedoet hoor je er niet bij, ben je laf. Daarom wilde iedereen erbij horen. Zelfs de vrouwen deden mee, alleen dan door het werk van mannen over te nemen in de fabrieken. Mensen werden erg aangespoord door de recruten en de waarheid werd veel mooier gemaakt dan die was. Je stierf als een dapper man.

bron: http://www.niod.nl/nl/projecten/oorlogsenthousiasme-europa-1914

 

Karel ende Elegast verwerkingsopdracht

Elegast wil gelijkwaardigheid voor iedereen en heeft zelf een moeilijk leven. Hij woont in een van de slechtst aangeschreven achterbuurten van Amsterdam en heeft een groot gezin om te onderhouden. Zijn 2 kinderen hebben beide een chronische ziekte en zijn vrouw lijdt aan vroege Alzheimer. Ze leven van een uitkering. Omdat Elegast door middel van een strafblad niet in staat is om te werken, probeert hij zijn geld bij elkaar te sprokkelen met het plegen van fraude. Dit wordt hem niet in dank afgenomen, wat normaal is, want de burgers met een goed inkomen reageren niet positief op zijn acties. Hij heeft vaker in de krant gestaan en mensen zijn bang voor hem geworden. Toch is het een heel royale man, want vaak kan het geld dat gestolen is niet meer worden teruggekregen omdat het naar gezondheidszorg is gegaan voor zijn gezin en andere arme gezinnen die dringend hulp nodig hebben. Hoewel veel mensen dus slecht over hem denken, blijft het toch een dubbel gevoel en de politie weet ook niet meer wat ze er mee aan moeten. De rechter heeft hem voor de vierde keer voorwaardelijk vrijgelaten. Zijn grootste inbraak was bij de bankdirecteur van Deltabank, van wie later bleek dat deze miljarden euro’s in zijn eigen zak gestoken had. Als Elegast zou stoppen met stelen en uit zou komen voor zijn problemen, zouden mensen nog wel sympathie met hem kunnen krijgen.

Joe Speedboot

Het boek Joe Speedboot heeft die titel gekregen omdat het boek een soort dagboek is van Fransje Hermans, de hoofdpersoon. De hoofdpersoon in zijn dagboeken is Joe Speedboot.

Joe Speedboot is een ontwikkelingsroman: de personages worden in hun ontwikkeling gevolgd. De personages maken van alles mee en veranderen hierdoor. In het begin hebben ze allemaal hun eigen toekomstplannen die uiteindelijk niet uit gaan komen. De motieven die bij deze ontwikkelingsroman horen zijn: vriendschap, verraad, dood, avontuur, jaloezie en rivaliteit.

De hoofdpersoon is Fransje Hermans. Hij is verlamd geraakt door een ongeluk en heeft zijn rechterarm als enige nog in gebruik. Hij schrijft alles over zijn vrienden op in dagboeken. Christof, Joe en Engel zijn zijn beste vrienden. Later komt PJ in beeld, een meisje waarmee hij een seksuele relatie krijgt. Naarmate je verder leest zie je Fransje ontwikkelen. Hij wordt vrolijker en geniet van het leven.

Joe Speedboot is naast Fransje de belangrijkste persoon in het boek. Hij is ontzettend slim en creatief en durft alles. Hij hoort bij de vriendengroep, maar zijn band met Fransje is toch wel het speciaalst. Net als Fransje krijgt hij in het boek een relatie met PJ.

Picolien Jane komt uit Zuid Afrika, ze is beschreven als een aantrekkelijk persoon en ze is slim. Nadat Arthur Metz een boek over haar schrijft, kom je meer over haar te weten. Ze had vroeger een eetstoornis en heeft dat waarschijnlijk nog steeds in de loop van het boek. Ze schijnt ook vreemd te gaan met veel jongens en is niet eerlijk. Deze ontdekking geeft het boek een heel andere draai. Ze wordt aan het eind van het boek beschreven als ‘hoer van de eeuw’.

 De ik-verteller Fransje Hermans beschrijft zijn gebeurtenissen. Hij kan zelf niet praten, want hij is nadat hij in coma heeft gelegen voor een groot deel verlamd en zijn spraak verloren. We kunnen zijn gedachten lezen. Hij vertelt vooral over Joe Speedboot en Christof, zijn beste vrienden.

In 1993 komt PJ bij Fransje in de klas, ze zitten dan in de derde klas van het middelbaar onderwijs. Het verhaal speelt zich dus af in het einde van de vorige eeuw. Het verhaal vindt vooral plaats in Lomark, het dorpje waar Fransje en zijn vrienden, die later verhuizen voor hun studie, wonen.

In de eerste hoofdstukken is het een raadsel wat er met Fransje is gebeurd, waarom ligt hij in coma? Wat voor een ongeluk heeft die jongen gehad? Dit openplek wordt best snel ingevuld. Een ander open plek is waarom Joe Speedboot zijn naam veranderd heeft en wat zijn echte naam is. Hier kom je aan het einde van het boek pas achter. Verder laat PJ ook veel open plekken achter, waarom vindt haar ex, de schrijver, haar zo vreselijk? Waarom schrijft hij zo’n hatend boek over haar? Is het echt waar wat hij allemaal schrijft? Het laatste open plek, die een open plek blijft, is wat er met Joe Speedboot gaat gebeuren aan het eind. Wat gaat hij met zijn leven doen?

De vertelwijze van het verhaal is chronologisch, er komen niet veel flashbacks voor in het boek. De vertelde tijd is groter dan de verteltijd. Er is ook een grote tijdsprong van deel 2 naar deel 3, hier wordt een paar jaar niet verteld, maar kort samengevat.

Het boek is achteraf heel erg goed. Het heeft andere wendingen dan je verwacht, zoals de situatie met PJ. Arthur Metz komt op de radio en vertelt over zijn boek, Fransje herkent meteen PJ als hoofdpersoon in dat boek. Ook heeft het een heel onverwacht einde. Ik had niet verwacht dat PJ en Christof zouden gaan trouwen.

Het niveau van dit boek is 4. Dit is tot nu toe het hoogste boek niveau dat ik heb gelezen. Het viel  me heel erg mee, ik kwam er goed doorheen en begreep ook alles. Ik denk dat ik zeker wel klaar ben voor meerdere boeken van niveau 4 en misschien zelfs wel van niveau 5. Ik ben van plan om het boek ‘Een schitterend gebrek’ te gaan lezen, van Arthur Japin. Ik heb door deze opdracht geleerd een boek met veel aandacht te lezen en daarna ook echt na te denken over de inhoud. Mijn taak was het bespreken van de setting, vertelwijze enzovoort. Hierdoor heb ik alles nog goed moeten nakijken. De discussie met mijn groepje liep niet helemaal soepel, we hadden het allemaal erg druk met andere dingen en het was een beetje gehaast. We zijn er wel uitgekomen uiteindelijk.

 

Ik was nooit in Isfahaan.

Wij hebben een verhaal uit het boekje 'Ik was nooit in Isfahaan' door Tommy Wieringa gekozen en daarover een schilderij gemaakt. We hebben het verhaal 'Hard nieuws' uitgekozen, omdat in dit verhaal veel details en kenmerkende voorwerpen voorkomen die we goed konden gebruiken voor ons schilderij. We hebben een gouden borstel geschilderd in blond haar, omdat er in het verhaal ook een gouden borstel wordt gekocht om blond haar mee te kammen. Dit haar hebben we over laten lopen in een bus waar de hoofdpersoon in zat. Ze krijgen een botsing met een auto en die hebben we onder de bus geschilderd, met al een stuk droevigere en donkerdere kleuren. Dit staat voor de dood. Er loopt bloed vanuit de auto over in een rode jeep, die in het verhaal de mensen die verongelukt zijn in de auto meeneemt.

Ik heb dit schilderij samen met Eleane Schuddeboom gemaakt.

Analyse van het boek 'Echte mannen eten geen kaas' door Maria Mosterd

 ‘Echte mannen eten geen kaas’ van Maria Mosterd is een verhaal vol waarheid, oprechtheid en passie. De schrijfster vertelt haar verhaal op een manier die je niet vaak ziet. De taal is begrijpelijk en het boek spreekt je aan. Ze laat je verplaatsen in de hoofdpersoon en laat je voelen, verschrikkelijke dingen, zoals angst, maar ook mooie dingen, zoals liefde. De hoofdpersoon Maria waant zich in twee werelden; het goede en het kwade. Welke kant kiest Maria? En waarom is dit boek een bestseller?

De titel laat al blijken dat dit een goed boek is. De titel maakt de lezer nieuwsgierig en geeft goed weer waar het verhaal over gaat. ‘Echte mannen eten geen kaas’, wie zijn die echte mannen? Waarom eten deze echte mannen geen kaas? Aan het eind van het boek wordt de titel verklaard. Het is zeer sterk om op de titel terug te komen. Vooral in dit geval, want het boek heeft aan het einde een emotionele sfeer en dat slaat ook weer terug op de titel, op alles wat de hoofdpersoon heeft meegemaakt in de loop van het verhaal.  

Aan de hoofdpersoon, Maria, overkomt het ergste wat een meisje kan meemaken. Ze raakt geïnteresseerd in een loverboy, en komt steeds dichterbij die jongen, Manou, te staan.  Manou is een pooier en Maria werkt voor hem. Ze weet dat ze fout zit, maar kan het niet aan haar moeder vertellen. Ook houdt ze teveel van Manou om hem te verraden. Hij is vreselijk gemeen, maar dan denkt ze snel aan de tijden dat hij wel lief en teder is voor haar en dat ze samen de slappe lach hebben. Maria komt steeds hogerop en raakt ook steeds meer in de problemen. Ze is te bang en te veel gemanipuleerd door Manou om er wat aan te doen en naar de politie te gaan.  

Omdat dit verhaal waar gebeurd is, zit het boordevol details. Het verhaal is zo gedetailleerd, dat je een beeld kan schetsen van hoe het eruit zou hebben gezien. In het fragment waar Manou een van zijn mannetjes laat martelen, voel je de pijn die de man zou moeten hebben. Dit soort gruwelijke gebeurtenissen maakt het boek levendig en spannend.

Wat erg fascinerend is, is het karakter van Maria. Ze laat niet over haar heenlopen, en vecht voor haar vrijheid. De enige die haar tegen kan houden is Manou. Deze jongen heeft macht over haar. Maria weet dat alles wat hij zegt over hun toekomst samen gezwets is. Toch wilt ze geloven dat het ooit gaat gebeuren. Ze wilt bijvoorbeeld geloven dat ze werkelijk samen naar Frankrijk gaan, daar een gezinnetje starten en overal mee stoppen. Niet langer meer onschuldige jonge meisjes overtuigen om voor Manou te gaan werken, geen stress meer, weg van haar moeder en de wereld hier. Maria zet zich steeds meer af tegen haar moeder en zwemt in de problemen.  Manou is buitensporig. Hij kan lief en menselijk zijn, maar het andere moment slaat hij plotseling om tot een monster zonder gevoelens. Hij woont in een buitenwijk en daar speelt een groot deel van het verhaal zich ook af. Maria komt in aanraking met vreemde figuren, en ze komt zichzelf tegen. Dit boek kent veel afwisselende karakters en ze zijn stuk voor stuk uniek en bijzonder. De helpers van Manou en de andere probleem kinderen waar Maria mee in aanraking komt zijn wel stereotiep, maar dit soort personen horen bij een goed boek.

Het eind van het boek is enorm spannend, heel het boek lang is er een sleur, die je meetrekt naar het einde van het boek en je niet loslaat, omdat je wilt weten hoe het eindigt. Kies Maria voor Manou of luistert ze naar de jeugdzorg en haar moeder? Maria ontsnapt op het nippertje aan Manou en vertrekt met een groep van de jeugdzorg naar India om weer op adem te komen van wat er allemaal is gebeurd de afgelopen jaren. Het is een goed gesloten einde. Toch is er nog iets wat je aan het eind nieuwsgierig maakt en waardoor je het vervolg wilt weten. Op de laatste pagina van het boek lezen we dat Maria nog steeds van Manou houdt, en misschien wel naar hem terug gaan als ze weer in Nederland is.

Dit  boek is erg spannend, waar gebeurd, en origineel. Het boek is erg gedetailleerd en de karakters zijn niet vanzelfsprekend en er komen heel veel verschillende culturen voor in het verhaal. Het is een boek dat veel mensen willen lezen en hebben gelezen, en bij veel mensen is het boek ook bekend. De schrijfster heeft er goed aan gedaan haar ervaringen op te schrijven en mag trots zijn op het mooie resultaat. Dit boek is dus met recht een bestseller.