Verwerkingsopdracht 3, Theorie 2

'Een schitterend gebrek'

Fragment uit het boek, waarin Lucia in het anatomisch theater een klus heeft als voorbeeld van een pokkenpatient. Dit fragment heb ik zo herschreven, dat de professor de ik-verteller en de focalisator is.

Het was donker in het anatomisch theater. Ik was met mijn twintig studenten aan het wachten tot het meisje dat ik met uitgaan tegengekomen was zich van haar kleding ontdaan had. Ik seinde naar mijn assistent dat de bovenluiken geopend konden worden. De opgezette dieren en skelletten waar ik zo trots op was, werden zichtbaar. Daar stond ze, Lucia, een arm meisje, geplukt van de straat.  Een prachtige vrouw, met een lichaam waar elke vrouw van kan dromen. Ik zou wel... Nee, ik hield me in en begon met waar we hier werkelijk voor waren. Ik stelde haar gerust en deed niets zonder haar toestemming. Ze was slimmer dan ik had verwacht.  Dit meisje begreep na tien minuten al wat ik in het latijns tegen mijn studenten vertelde. Ik zag dat enkele leerlingen ook moeite hadden met concentreren op de les. Ik zei me stemverheffing dat ze bij de les moesten blijven, ook al had ik zelf ook moeite. Dit meisje was het perfecte voorbeeld van een pokkenpatient,  mijn leerlingen konden daar veel van leren. We bestudeerden de vertekening van de huid. Ik wees de plaatsen aan waar het venijn naar binnen was geslagen. Ik kon niet wachten tot we een moment alleen waren… Ze maakte enkele bewegingen op een enorm aantrekkelijke manier. Ik stelde haar voor om de spier die ze gebruikte later op de dag bij een dode bloot te leggen. Ze sloeg een kruis en keek bedrukt. Ik keek naar haar toen ze rondkeek en volgde haar bewegingen langzaam. Na afloop van het college gaf ik haar het afgesproken bedrag. Ik vertelde haar om naar de aangrenzende zaal te gaan. Ze kon zich daar omkleden. Ik liep de kamer binnen, verbergend dat ik opgewonden was. Ik had een tinctuur bij me, die zouden het trekken van haar littekens verminderen. Ik zag dat ze schrok toen ik binnen kwam, ze bedekte haar kruis en haar borsten. Ik verzekerde haar dat ik een geleerd dokter was en dat ze zich daarvoor absoluut niet hoefde te schamen. Ik liet de vloeistof in mijn handen lopen en mengde die met de olie. Ik zag in haar ogen wat ze wilde, en ze werkte niet tegen toen mijn handen naar beneden afdwaalden. Ze gaf zich gemakkelijk over.

 

Ik vroeg haar nog een paar keer tegen dezelfde verdiensten. Na een tijdje verloor ik mijn interesse. Lucia was te slim en corrigeerde mijn werk heel de tijd. Ik had een plan bedacht. Ik hoopte dat ze niet meer terug zou willen komen, als ik haar als model naast de snijtafel zou gebruiken. Elke keer als ik spier uit een lijk sneed en omhoog hield met mijn blote handen, deinsde Lucia achteruit. Ik drukte een dood weefsel tegen haar naakte rug, de rug die me ooit zo opgewonden had gemaakt.  Lucia had geen plezier in haar werk. Ik zag dat ze zich groot hield, maar het duurde niet lang meer voor ze een ander baantje zou zoeken.