'Een schitterend gebrek'
Fragment uit het boek, waarin Lucia in het anatomisch theater een klus heeft als voorbeeld van een pokkenpatient. Dit fragment heb ik zo herschreven, dat de professor de ik-verteller en de focalisator is.
Het was donker in het anatomisch theater. Ik was met mijn twintig
studenten aan het wachten tot het meisje dat ik met uitgaan tegengekomen was zich
van haar kleding ontdaan had. Ik seinde naar mijn assistent dat de bovenluiken
geopend konden worden. De opgezette dieren en skelletten waar ik zo trots op
was, werden zichtbaar. Daar stond ze, Lucia, een arm meisje, geplukt van de
straat. Een prachtige vrouw, met een
lichaam waar elke vrouw van kan dromen. Ik zou wel... Nee, ik hield me in en
begon met waar we hier werkelijk voor waren. Ik stelde haar gerust en deed
niets zonder haar toestemming. Ze was slimmer dan ik had verwacht. Dit meisje begreep na tien minuten al wat ik
in het latijns tegen mijn studenten vertelde. Ik zag dat enkele leerlingen ook
moeite hadden met concentreren op de les. Ik zei me stemverheffing dat ze bij
de les moesten blijven, ook al had ik zelf ook moeite. Dit meisje was het
perfecte voorbeeld van een pokkenpatient, mijn leerlingen konden daar veel van leren. We
bestudeerden de vertekening van de huid. Ik wees de plaatsen aan waar het
venijn naar binnen was geslagen. Ik kon niet wachten tot we een moment alleen
waren… Ze maakte enkele bewegingen op een enorm aantrekkelijke manier. Ik stelde
haar voor om de spier die ze gebruikte later op de dag bij een dode bloot te
leggen. Ze sloeg een kruis en keek bedrukt. Ik keek naar haar toen ze rondkeek
en volgde haar bewegingen langzaam. Na afloop van het college gaf ik haar het afgesproken
bedrag. Ik vertelde haar om naar de aangrenzende zaal te gaan. Ze kon zich daar
omkleden. Ik liep de kamer binnen, verbergend dat ik opgewonden was. Ik had een
tinctuur bij me, die zouden het trekken van haar littekens verminderen. Ik zag dat
ze schrok toen ik binnen kwam, ze bedekte haar kruis en haar borsten. Ik verzekerde
haar dat ik een geleerd dokter was en dat ze zich daarvoor absoluut niet hoefde
te schamen. Ik liet de vloeistof in mijn handen lopen en mengde die met de
olie. Ik zag in haar ogen wat ze wilde, en ze werkte niet tegen toen mijn
handen naar beneden afdwaalden. Ze gaf zich gemakkelijk over.
Ik vroeg haar nog een paar keer tegen dezelfde verdiensten. Na een tijdje verloor ik mijn interesse. Lucia was te slim en corrigeerde mijn werk heel de tijd. Ik had een plan bedacht. Ik hoopte dat ze niet meer terug zou willen komen, als ik haar als model naast de snijtafel zou gebruiken. Elke keer als ik spier uit een lijk sneed en omhoog hield met mijn blote handen, deinsde Lucia achteruit. Ik drukte een dood weefsel tegen haar naakte rug, de rug die me ooit zo opgewonden had gemaakt. Lucia had geen plezier in haar werk. Ik zag dat ze zich groot hield, maar het duurde niet lang meer voor ze een ander baantje zou zoeken.
