Elegast wil gelijkwaardigheid voor iedereen en heeft zelf
een moeilijk leven. Hij woont in een van de slechtst aangeschreven achterbuurten
van Amsterdam en heeft een groot gezin om te onderhouden. Zijn 2 kinderen
hebben beide een chronische ziekte en zijn vrouw lijdt aan vroege Alzheimer. Ze
leven van een uitkering. Omdat Elegast door middel van een strafblad niet in
staat is om te werken, probeert hij zijn geld bij elkaar te sprokkelen met het
plegen van fraude. Dit wordt hem niet in dank afgenomen, wat normaal is, want
de burgers met een goed inkomen reageren niet positief op zijn acties. Hij heeft
vaker in de krant gestaan en mensen zijn bang voor hem geworden. Toch is het
een heel royale man, want vaak kan het geld dat gestolen is niet meer worden
teruggekregen omdat het naar gezondheidszorg is gegaan voor zijn gezin en
andere arme gezinnen die dringend hulp nodig hebben. Hoewel veel mensen dus
slecht over hem denken, blijft het toch een dubbel gevoel en de politie weet
ook niet meer wat ze er mee aan moeten. De rechter heeft hem voor de vierde
keer voorwaardelijk vrijgelaten. Zijn grootste inbraak was bij de bankdirecteur
van Deltabank, van wie later bleek dat deze miljarden euro’s in zijn eigen zak
gestoken had. Als Elegast zou stoppen met stelen en uit zou komen voor zijn
problemen, zouden mensen nog wel sympathie met hem kunnen krijgen.
